"قصه گو" باید با استفاده از کنش ها و حرکت دست ها و اندام ها، کودکان را در داستان درگیر کند و احساسات و عواطف قصه یا "ناغیل" را به کودکان انتقال دهد. در این هنگام از حرکات و توجهات کودکان به راحتی می توان پی برد که کودک در قصه یا "ناغیل" محو شده است...
از آنجایی که گِل بازی، از نظر والدین کار
کثیفی محسوب می شود لازم است
پیش بینی های لازم در این باره صورت گیرد:
ـ میزی که برای گِل بازی در نظر گرفته
می شود باید دارای رویه مخصوص (فورمیکا)
باشد که تمیز کردن آن راحت تر است و یا
اینکه از پلاستیک برای پهن کردن روی
میزهای معمولی استفاده کرد.
ـ از وسایلی مانند وردنه، قاشق، چاقوهای
پلاستیکی و یا فلزی که لبه های تیزی ندارند
استفاده شود.
ـ به هر کودکی یک تکه گِل به اندازه
سیب بزرگ داده شود و کودک هر طور که
دلش می خواهد از آن استفاده کند، به او
آزادی کامل دهیم تا با خمیر آشنا شود و حس
کنجکاوی اش را ارضا کند، هرگز در مرحله
آشنایی از او نخواهید که چیزی بسازد.
در مرحله بعدی روبه روی کودکان
بنشینید و این سؤالات را از کودکان بکنید
«اگر من این خمیر را فشار بدهم چه می شود؟
اگر آن را بکشم چطور می شود؟» کودکان را به
این کار بیشتر تشویق کنید.
ـ هرگز به کودکان نگویید چه آدمک
قشنگی درست کرده ای و یا چه مار قشنگی
است. سعی نمایید هنگام تشویق از دراز
بودن، نرم و گرد بودن آنچه کودک درست
کرده تعریف کنید.
در روز پنج شنبه، 9 اسفند با حضور کودکان کارت تبریکهای کاغذی برای مادرانمان ساختیم تا شاید اندکی از زحماتشان را جبران کنیم، سپس برای مهمانهای کوچولویم قصه یک مادر را نقل کردم و در نهایت کودکان داوطلب نقاشی هایی با طرح قلب را رنگ آمیزی کردند.